Seksenli yıllar, Berlin Olimpiyat Stadyumu...
Alman gençler hıncahınç doldurmuş stadı. Çünkü yirminci yüzyılın en önemli filozof-sanatçılarından Frank Zappa konser verecek. Ama bir sorun var: Konser saati gelmiş olmasına rağmen sanatçı ortada yok.
Yarım saat, bir saat geçiyor, yok yok yok...
Tam iki saat sonra teşrif ediyor nihâyet. Ağır adımlarla sahneye çıkıyor, mikrofonun önünde durup seyirciye bakıyor.
Sonra eliyle bir Nazi selâmı çakıveriyor birden: “Heil Hitler!”diye bağırıyor...
Stadyumda ölüm sessizliği... Berlinliler şaşkın. Yavaş yavaş bir homurtu yükselmeye başlıyor.
Sahnedeki adamsa hiç oralı değil. Tekrar çakıyor Nazi selâmını:“Heil Hitler!”
Seyircilerin küçük bir kısmı, aynı şekilde bağırarak cevap veriyor ona. Ama sanatçı hâlâ memnuniyetsiz.
Daha sert bir Nazi selâmı veriyor ve bağırıyor avazı çıktığı kadar: “Heil Hitler!”
Bu sefer seyirci hazırlıklı... Stadyumun yarıya yakını sahnedeki adamın söylediği şeyi bir ağızdan tekrarlıyor. Ne var ki tatmin olmuyor Frank Zappa...
Karşısındaki binlerce kişiye ters ters baktıktan sonra yine veriyor o selâmı, yine bağırıyor: “Heil Hitler!”
Kitle artık ne yapması gerektiğini anlamış durumda. Bir ağızdan “Heil Hitler!” diye cevap veriyorlar, bütün stadyumu inleterek.
Bir sessizlik oluyor...
Kısa ama gergin bir sessizlik.
İşte o an büyük müzisyenin sözleri sessizliği bozuyor;
“Ey Almanlar, gördüğüm kadarıyla siz hâlâ akıllanmamışsınız. Yok size konser monser!..”
Dönüyor arkasını ve çekip gidiyor sahneden...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder